Σίκινος

Σύμφωνα με τον μυθικό λόγο, το όνομα της Σικίνου προέρχεται από τον Σίκινο, τον γιο του βασιλιά Θόαντα της Λήμνου. Κατά την αρχαιότητα, το νησί αυτό ονομαζόταν Οινόη λόγω της αμπελουργίας του και της παραγωγής εξαιρετικού κρασιού. Κατά τον 10ο αιώνα π.Χ., η Σίκινος κατοικήθηκε από τους Ίωνες, ενώ περίπου στον 5ο αιώνα π.Χ., το νησί υπήρξε υπό την κυριαρχία των Αθηναίων.

Η Σίκινος ακολούθησε την ιστορία των νησιών των Κυκλάδων, υφίσταται την κυριαρχία των Ρωμαίων, των Βυζαντινών, των Ενετών και των Τούρκων. Κατά τη διάρκεια της περιόδου της Ενετοκρατίας, η Σίκινος υπάκουσε στο Δουκάτο της Νάξου. Το 1537, το νησί κατακτήθηκε από τους Τούρκους, ενώ το 1829, εντάχθηκε στην υπόλοιπη Ελλάδα.

• Άη Γιάννης: Είναι μια πολύ μικρή και ήσυχη παραλία στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού. Δεν διαθέτει σκιά, αλλά υπάρχει ένα πηγάδι με πόσιμο νερό. Η πρόσβαση γίνεται με πεζοπορία περίπου 3-4 χιλιομέτρων από την Επισκοπή.
• Διαλισκάρι: Βρίσκεται βόρεια της Αλοπρόνοιας και είναι μια μικρή παραλία με άμμο σε έναν μικρό όρμο. Είναι πολύ όμορφη, περιβάλλεται από ψηλά βράχια και η αμμουδιά είναι ευρεία, ενώ μεγάλα αρμυρίκια προσφέρουν σκιά. Η πρόσβαση γίνεται με δυσκολία μέσω ενός χωματόδρομου, και επισκέπτες πρέπει να έχουν μαζί τους νερό και τα απαραίτητα εφόδια, καθώς δεν υπάρχουν ταβέρνες κοντά.
• Αλοπρόνοια: Η μεγαλύτερη παραλία του νησιού, την ονομάζουν Αλοπρόνοια, και βρίσκεται κοντά στο λιμάνι. Είναι μια οικογενειακή παραλία με χρυσαφένια άμμο και ρηχά νερά που λάμπουν σαν κρύσταλλα. Υπάρχουν λίγες ομπρέλες και αρκετή σκιά από τα αρμυρίκια. Κοντά σε αυτήν υπάρχουν επίσης εστιατόρια.
• Άγιος Γεώργιος: Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της Σικίνου και αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη παραλία του νησιού. Αποτελείται από έναν μικρό κόλπο με βότσαλα, άμμο και κρυστάλλινα νερά, και υπάρχουν αρμυρίκια που προσφέρουν σκιά. Στις άκρες της υπάρχουν βράχια που είναι ιδανικά για τους λάτρεις της κατάδυσης. Ονομάστηκε έτσι από το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται πάνω από την παραλία.
• Άγιος Παντελεήμων: Αυτή η μικρή παραλία βρίσκεται νότια της Αλοπρόνοιας και διακρίνεται για το άγριο της τοπίο. Έχει παραλία με βότσαλα και μεγάλες πέτρες, ενώ τα νερά είναι κρυστάλλινα και ο βυθός είναι βραχώδης. Υπάρχει μια σπηλιά που προσφέρει σκιά. Η πρόσβαση γίνεται με μονοπάτι από το εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα ή με καΐκι.
• Σαντοριναίικα: Αυτή η παραλία αποτελείται από δύο μικρούς όρμους με άμμο, βότσαλο και κρυστάλλινα νερά. Κοντά σε αυτήν βρίσκεται ένα μικρό οίκημα όπου κάποτε φόρτωναν τα σαντορινιά καΐκια με εμπορεύματα από τη Σίκινο. Η πρόσβαση γίνεται μόνο μέσω μονοπατιού.
• Μάλτας: Αυτή η παραλία βρίσκεται στο βόρειο άκρο της ανατολικής πλευράς του νησιού και παρά την απομάκρυνσή της, εντυπωσιάζει με τη φυσική της ομορφιά. Είναι ένα φυσικό λιμάνι σε έναν βραχώδη όρμο με ακτή που αποτελείται από ψιλό βοτσαλάκι. Πήρε το όνομά της από τους Μαλτέζους πειρατές που το χρησιμοποιούσαν ως λιμάνι.

• Έκθεση μεταβυζαντινής εποχής: Αυτή η έκθεση βρίσκεται στην πλατεία και στεγάζεται στον πρώτο όροφο του Δημοτικού κτιρίου. Περιλαμβάνει εικόνες από τη μεταβυζαντινή εποχή. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, πολλοί αγιογράφοι βρήκαν καταφύγιο στην ενετοκρατούμενη Κρήτη. Περίπου στον 16ο αιώνα, δημιουργήθηκε η Κρητική Σχολή τέχνης, στην οποία ανήκουν και οι εικόνες που βρίσκονται στη Σίκινο. Η έκθεση λειτουργεί κατά τους θερινούς μήνες, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο οι εικόνες τοποθετούνται στο Ναό της Παντάνασσας.
• Λαογραφικό Μουσείο Σικίνου: Το λαογραφικό μουσείο της Σικίνου βρίσκεται στο παλιό ελαιοτριβείο της οικογένειας Μαργέτη. Εκεί μπορείτε να εξερευνήσετε τον τρόπο λειτουργίας των παλιών ελαιοτριβείων, τα εργαλεία τους και τις μεθόδους τους. Το μουσείο βρίσκεται στο χωριό.
• Εκκλησία της Παντάνασσας: Αυτή η εκκλησία βρίσκεται στην πλατεία του Κάστρου και αποτελεί την καθεδρική εκκλησία του νησιού. Κατασκευάστηκε το 1787 και περιέχει ένα επίχρυσο ξυλόγλυπτο τέμπλο.